Rozdział trzynasty .

Cześć! :))

Na sam początek, chciałabym Was z całego serca przeprosić! 

Rozdział jest 4 dni później... Tak, wiem o tym. Byłam na wsi u znajomych i nie miałam dostępu do internetu. Przepraszam naprawdę ;c

Na dodatek akurat ten rozdział jest dosyć krótki, ale obiecuję, że się zrekompensuję.

Wszystkie zaległości (czytanie i komentowanie) postaram się nadrobić, jak najszybciej, więc nie denerwujcie się, że nie macie ode mnie komentarza. Dodam go, jak najszybciej! 

Pozdrawiam Was serdecznie i czytajcie! ;*

Damon

Spędziłem nad książkami i komputerem większość dnia, nie licząc krótkiej przerwy, kiedy odwiozłem Stefana do szkoły. Przeciągnąłem ręką po twarzy i wyprostowałem się na krześle.

Elena przez telefon była nieźle przerażona, faktycznie mogłem jej powiedzieć, że wyjaśniliśmy sobie pewne sprawy i, że nie zrobi jej krzywdy. Wstałem i poszedłem nalać sobie Burbona. Stanąłem przy dobrze wyposażonym barku i wyciągnąłem moją ulubioną butelkę. Nalałem trochę do szklanki i rozkoszowałem się tym idealnym smakiem. Stanąłem przy oknie i obserwowałem nadjeżdżający samochód. Wysiadły z niego dwie dziewczyny, które skierowały się w stronę wejścia. Poszedłem im otworzyć.

- Hej, wejdźcie – powiedziałem, kiedy stanęły w progu. Zaprosiłem je do salonu.

Blondynka stała oniemiała na środku pomieszczenia i rozglądała się wokół. Natomiast Elena podeszła do mnie i złożyła na mych ustach krótki pocałunek.

- Jak tu pięknie! – zachwycała się Caroline.

- Usiądźcie. Chcecie się coś napić? – zaproponowałem.

- Ja dziękuję. Nie wiem, jak Elena.

Pokręciła przecząco głową i uśmiechnęła się do mnie słodko. Odpowiedziałem tym samym, ale dodałem do uśmiechu jeszcze deczko seksowności. Usiadłem obok Caroline, żeby zrobić jej przyjemność. Usłyszałem, jak jej serce przyspiesza i zadowolony popijałem alkohol.

- Niedługo powinien pojawić się mój przyjaciel – powiedziałem i znacząco spojrzałem na Elenę. Ona oczywiście wiedziała, że zakumplowałem się z Klausem, więc przyjęła to ze spokojem.

- Przystojny? – zapytała blondynka pełna nadziei. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć, bo nie za bardzo gustuję w mężczyznach, na szczęście Elena wyprzedziła mnie.

- Przystojny to mało powiedziane, Car! – zaśmiała się szatynka, a ja zrobiłem oburzoną minę. Przecież ja jestem przystojniejszy od Klausa.

- Pff… - mruknąłem.

Dziewczyna mrugnęła do mnie zadziornie i nadąsanie mi przeszło.

- Po co umówiłeś się z Klausem? – zapytała Elena.

- Musimy… Omówić pewne sprawy – powiedziałem wymijająco, ponieważ w pobliżu znajdowała się Caroline, która o niczym nie wiedziała. Wstałem z miejsca, aby dolać sobie trunku. Elena również podeszła do barku i stanęła obok mnie.

- Więc? – szepnęła Elena, przygotowując sobie drinka.

- Wszystko ci wyjaśnimy, teraz nie mogę, bo jest Caroline – powiedziałem do niej szorstko. Przecież chyba nie chce, żeby jej przyjaciółka została w to wkręcona.

- Może ja już pójdę? Nie będę wam przeszkadzać.

- Nie, Car. Poczekaj aż przyjdzie Niklaus. Przedstawię cię – mrugnąłem do niej.

- Naprawdę? Nie trzeba, ja…

- Siedź cicho – Elena zaśmiała się – Masz okazję, to ją wykorzystaj!

Klaus

Stałem przed drzwiami od posiadłości Salvatore’ów i przysłuchiwałem się ciekawej wymianie zdań. Uśmiech zawitał na mojej twarzy, kiedy kobiety zaczęły rozmawiać o mnie. Po głosie rozpoznałem, że jedna to Elena, ale druga… Nie znałem jej.

Zapukałem do drzwi, a po chwili otworzył mi Damon. Wszedłem za nim do środka i skierowaliśmy się do dużego pokoju. Na kanapie siedziała Elena i… Blond włosa piękność. Stanąłem w miejscu i podziwiałem jej delikatną urodę. Zgrabna, podłużna twarz, niebieskie oczy podkreślone delikatnym makijażem i czerwone usta. Do tego pięknie pachniała.

- Witam, panie – powiedziałem czarująco. Wiedziałem, że mój akcent działa na kobiety. Ucałowałem ich dłonie.

- Caroline – powiedziała blondynka nieśmiało, ale patrzyła mi wyzywająco w oczy. Była naprawdę piękna,

- Niklaus, ale proszę mów mi Nick.

- Miło mi – uśmiechnęła się, a moje martwe serce zabiło szybciej.

Poczułem, że coś między nami zaiskrzyło. Obserwowałem jej twarz, która… Trudno mi się wysłowić. Zachwyciła mnie swoją urodą.

- Wiecie, może ja już pójdę. Wiem, że macie coś do omówienia – Caroline wstała i teatralnym gestem otrzepała ubranie. Jej złote włosy błyszczały pry delikatnych promieniach słońca, które wpadały przez olbrzymie okno.

- Szkoda, nie mieliśmy okazji, aby porozmawiać – powiedziałem zawiedziony.

- Może się jeszcze spotkamy – kobieta przeczesała swoje loki.

- Oh, w to nie wątpię – zaśmiałem się.

Damon zakaszlał, aby zwrócić na siebie uwagę. Popatrzyłem na niego wściekle, ale zaraz mi przeszło. Elena pożegnała się z Caroline i przytuliły się, a brunet odprowadził ją do drzwi.

Rozsiadłem się w fotelu, a Elena podała mi szklankę z Burbonem. Przyjąłem ją z uśmiechem i napiłem się. Po chwili dołączył do nas Damon.

- Więc… Po co do mnie zadzwoniłeś? – zapytałem.

- Ty też nic nie wiesz? – Elena zrobiła zdziwioną minę.

- Już wam wszystko tłumaczę. Eleno, wiesz, że wypuściłem Stefana, jednak nie wiesz dlaczego. Ale dobra, muszę zacząć od początku. Klaus powiedział mi o pewnych właściwościach twojej krwi.

- Jakich właściwościach? – zmarszczyła brwi. Nie byłem pewien, czy Elena powinna o tym wiedzieć, ale nie odezwałem się.

- Jeśli wampir wypije, w nawet najmniejszej ilości, twoją krew to… Nie będzie już wampirem.

- Zaraz, zaraz, zaraz. Ja ci tego nie powiedziałem – wtrąciłem.

- I tutaj właśnie wkracza Stefan. Okazało się, że Lexi, jego dziewczyna, chce być człowiekiem i wysłała Stefana, aby cię znalazł – zwrócił się do dziewczyny – Powiedziała mu, że albo zamieni się w człowieka razem z nią, albo to koniec ich związku. Bał się do tego przyznać i dlatego też, tak namieszał. Jest po prostu zdesperowanym, zakochanym idiotą – Damon wzruszył ramionami i napił się Burbonu.

- Ale, dlaczego akurat ja? – Elena zastanawiała się na głos.

No tak. Teraz nadszedł ten niezręczny moment, kiedy będzie musiała się dowiedzieć prawdy.

- Zostawię was na chwilę samych, kochani – pomyślałem, że to nie będzie zbyt przyjemna scena, więc wyszedłem się przewietrzyć.

Wróciłem po około 15 minutach. Słyszałem całą ich rozmowę, ale w większości wyglądała ona tak, że szatynka wypłakiwała się w ramię starszego Salvatore’a. Damon już nic się nie odzywał, tylko patrzył się przed siebie. Wyczytałem w jego myślach, że jest mu przykro, ale nie wie, co robić.

- Popłakałaś już sobie? – zapytałem od niechcenia, a Damon rzucił mi gniewne spojrzenie. Przewróciłem oczami. Przecież ile można płakać?

Na moje słowa dziewczyna podniosła głowę i spojrzała na mnie wyzywająco. Miała zaczerwienione oczy i nos.

- Tak, przestałam – rzuciła oschle. Damon zerknął na nią zaskoczony i z podziwem, natomiast ja usiadłem na fotelu naprzeciwko nich.

Byłem zirytowany tym, że nie potrafię czytać jej w myślach. Coś tak jakby blokowało dostęp do nich, jak jakaś bariera. W pierwszym momencie myślałem, że Elena to mała, delikatna, wrażliwa i ciapowata dziewczynka, jak widać myliłem się. Kiedy sprowokowało się ją, wytknęło błąd, czy wyśmiało stawała naprzeciwko wyzwania i walczyła. Zaimponowała mi, swojemu chłopakowi też.

- W takim razie musimy omówić, co robimy dalej – zatarłem ręce.

- Stefan nie jest przekonany do zostania człowiekiem. Rozmawiałem z nim o tym. Poradziłem przemyśleć to wszystko jeszcze raz i ostatecznie zdecydować. Obiecałem, że jeśli się na to zdecyduję dam mu trochę twojej krwi – powiedział do Eleny. W głosie czuć było smutek i rozgoryczenie. Wiedziałem, że Damon nie chce, żeby brat go opuścił.

- Dobrze, ale…

- Nic ci nie zrobi – wypaliłem – Jeśli Damona nie będzie w pobliżu to, ja się na pewno zjawię – uśmiechnąłem się.

- Super, będą mnie śledzić dwa wampiry, jeden potężniejszy od drugiego – spojrzała na nas obydwu.

- Wybrałaś sobie bycie ze mną, to teraz masz – powiedział cwaniacko brunet, a ja zawtórowałem mu śmiechem.

- Ale z was dupki – powiedziała i popatrzyła na nas krytycznie. Wyczytałem w myślach wampira, że zamierza na to odpowiedzieć.

- Dzięki – oznajmiliśmy równocześnie, a następnie śmialiśmy się.

- Ehh… Myślę, że nasza znajomość będzie naprawdę bardzo ciekawa – myślała na głos Elena, a Damon objął ją ramieniem.

Posiedziałem tam jeszcze chwilę, ale wzywały obowiązki, które nie mogły czekać. Pożegnałem się z parą i wsiadłem do swojej Impali. Westchnąłem jeszcze głośno na wspomnienie blondynki.

Caroline… Ah! Muszę ją zdobyć… I zapaliłem silnik.

Damon

Kiedy odprowadziłem Klausa, Elena została w salonie. Widziałem, że przy Pierwotnym jeszcze się jakoś trzymała, ale po takiej wiadomości chyba każdy by się załamał. Wszedłem powoli do pokoju. Dziewczyna siedziała zapatrzona w jeden punkt i pojedyncze łzy kapały na podłogę. Usiadłem obok niej i obserwowałem jej twarz.

- Będzie dobrze, Eleno – westchnąłem ciężko.

- Ja dalej nie mogę pojąć, co mam z tym wszystkim wspólnego… Przecież jestem zwykłą dziewczyną, mimo tego, że adoptowaną.

- Nie jesteś zwykłą dziewczyną. Jesteś sobowtórem, a to oznacza, że w jakimś stopniu jesteś istotą magiczną. W pewnym sensie…

- Dobra, przestańmy o tym gadać. Muszę to przemyśleć – powiedziała szorstko.

Chwilę siedzieliśmy w ciszy. Zerwał się delikatny wiatr, który targał drzewa. Na dworze zrobiło się chłodno i ponuro.

- Jak nowy nauczyciel? – zmieniłem temat i uśmiechnąłem się.

- Wydaje się być w porządku. Przyjemnie się z nim gada.

- Pije też.

- No co ty! Znasz go? – obróciła twarz w moim kierunku.

- Mhm. Spotkałem się wczoraj z Klausem w Grillu, jak wszedłem on już tam był i siedział z nim przy stoliku. Jak się okazało próbował przebić Nicka kołkiem.

- Ale… Jak to? – zapytała zdumiona.

- Jest łowcą, ale jakimś niemrawym. Zaprzyjaźniliśmy się i w końcu będę miał towarzysza do picia.

- Może lepiej uważaj na niego, skoro jest łowcą…

- Nie martw się, nie jest w stanie mi nic zrobić – strzeliłem do niej cwaniacką minę.

- Żeby cię nie zaskoczył – powiedziała, a ja wsunąłem rękę w jej włosy i złączyliśmy usta w pocałunku, który nie trwał zbyt długo, ponieważ do pensjonatu wkroczył Stefan. Speszył się, widząc mnie i Elenę obściskujących się na sofie. Zaczął przepraszać, a ja i szatynka uśmiechnęliśmy się.

- Zostań, my i tak wychodziliśmy – powiedziałem i mrugnąłem do Eleny, która nic nie wiedziała o żadnym wyjściu.

Młody chłopak kiwnął głową, a ja pociągnąłem dziewczynę za sobą i udaliśmy się na zewnątrz. Słońce chyliło się ku zachodowi, zabarwiając całe otoczenie na złoto-pomarańczowe kolory. Drzewa nadawały temu jeszcze piękniejszą barwę, ponieważ już delikatnie zbrązowiałe liście idealnie komponowały się ze światłem słonecznym.

Ubrałem moje ciemne okulary, w których czułem się jeszcze bardziej seksownie niż wcześniej. Jak prawdziwy dżentelmen, otworzyłem drzwi Elenie i ukłoniłem się przy tym, wiedząc, że robię to zbyt przesadnie. Chciałem, jednak poprawić dziewczynie humor. W ciągu tych kilku dni przeżyła zdecydowanie zbyt wiele… A nic nie mogłem na to poradzić.

- Gdzie mnie zabierasz? – spytała.

- Tam, gdzie nie będzie nikogo – zanuciłem melodyjnie, nie wiedząc skąd ją znam – A tak na serio, to do Grilla.

- Jestem zmęczona, Damonie. Nie możemy jechać do mnie? Obejrzelibyśmy jakiś film? Hm?

- Hm… Nie – powiedziałem szorstko, lecz popatrzyłem na Elenę spod ciemnych okularów i uśmiechnąłem się uroczo. Nachyliłem głowę w jej stronę i pocałowałem ją w policzek, ale dziewczyna odepchnęła mnie.

- Patrz na drogę! – powiedziała ze śmiechem.

Jejku! Co się martwi? Przecież nie naraziłbym jej na niebezpieczeństwo. Jestem wampirem i mam dobrą podzielność uwagi. Westchnąłem ciężko i oparłem się o siedzenie. Po krótkiej chwili zajechałem z piskiem opon na podjazd.

- Spokojnie, rumaku – powiedziała ironicznie Elena i złapała za klamkę od drzwi. Byłem jednak szybszy i w ciągu niecałej sekundy to ja stałem po drugiej stronie samochodu i pomagałem jej wysiąść. Dziewczyna tylko przewróciła oczami i mruknęła coś do siebie, ale nie dosłyszałem. Coś o popisywaniu się, ale pewnie nie chodziło o mnie…

Podałem jej rękę, a ona ujęła ją i weszliśmy do pomieszczenia. W środku unosił się papierosowy dym i zapach rozlewanych drinków. Zaciągnąłem się tą mieszanką, która bardzo mi się podobała. W Grillu przesiadywałem często, więc pewnie przesiąkłem tą wonią.

- Patrz! Pan Saltzman! – Elena pociągnęła mnie za rękaw i wskazała na odległy stolik przy ścianie.

Faktycznie, w rogu siedział Alarick z butelką whisky, która była pusta do połowy.  Co ciekawe nie było nawet 20:00. Rozejrzałem się jeszcze w poszukiwaniu Klausa, ale nie było go.

- Idziemy do niego? – zaproponowałem.

- Nie wiem, czy… Trochę mi głupio. W sumie to mój nauczy…

- Nie przesadzaj. Chodź – przerwałem jej i pociągnąłem za sobą, przewracając przy tym oczami.

Dziewczyna westchnęła przeciągle, ale posłusznie wędrowała za mną. Po drodze zagadałem jeszcze do barmanki i poprosiłem o szklankę tego, co zwykle.

Zbliżaliśmy się do stolika przy, którym siedział nauczyciel. Z daleka czuć było alkohol, ale facet nieźle się trzymał.

- Rick! – zawołałem wesoło i poklepałem mężczyznę po plecach.

- Damon – mruknął, a kiedy zauważył Elenę uśmiechnął się ciepło – Elena, tak?

- Zgadza się.

Zająłem miejsce pod ścianą, a szatynka poszła moim śladem. Czujnym okiem obserwowałem pomieszczenie, ale również przysłuchiwałem się rozmowie pomiędzy Alarickiem, a Eleną, raz na jakiś  czas włączając się do dialogu.

- Więc wy jesteście… - zaczął pytająco i wskazał na nas unosząc brwi.

- Parą? Tak – odpowiedziałem, a Elena uśmiechnęła się nieśmiało.

Reszta wieczoru minęła nam na nic nieznaczących pogawędkach. Pierwszy raz od kilku, czy kilkunastu dni czułem się oderwany od „mojego” świata. Nie myślałem o wampirach, czarownicach, o Stefanie i o tym, że Elena może być czyimś celem. Rick okazał się świetnym kompanem do picia! I nie tylko do tego… Przyjemnie się z nim rozmawiało, znaleźliśmy wspólny język i dowiedziałem się, że mamy podobne charaktery.

Zaczynało się robić późno, nawet bardzo późno, więc jako odpowiedzialna osoba, pożegnałem się z przyjacielem i nie komentując pojękiwań Eleny o zostanie jeszcze chwilę, wziąłem ją za rękę i wyprowadziłem z lokalu.

Odwiozłem dziewczynę do domu. Po krótkim i skromnym pożegnaniu, czekałem aż wejdzie do środka. Kiedy to nastąpiło, odjechałem już spokojny. Po kilku minutach byłem już w domu, w swojej sypialni.  Nie spotkałem Stefana, więc wywnioskowałem, że siedział u siebie.

Ściągnąłem koszulę i położyłem się na łóżku, wzdychając przy tym. Teraz nadszedł ten czas, kiedy zalała mnie fala moich myśli, tych dobrych, i tych złych. Na sam początek przypomniałem sobie o nowym wampirze, którego powinienem poszukać. Następnie Stefan, Lexi i lekarstwo, którym jest Elena.

„Dlaczego moje życie jest zawsze takie skomplikowane?” – zapytałem sam siebie, w myślach, ale nie uzyskałem odpowiedzi.

Mimo tych niezbyt przyjemnych rzeczy spotkało mnie coś dobrego; Elena, aż uśmiechnąłem się na wspomnienie naszego pierwszego spotkania. Wtedy wszystko jeszcze było idealne, teraz już nic nie będzie takie samo. Jednak poznałem jeszcze nowych przyjaciół - Klausa i Ricka.

Nie miałem pojęcia, dlaczego los tak mnie uszczęśliwił, chociaż w nieznacznym stopniu, ale dziękowałem za to. W przeszłości robiłem wiele złych rzeczy, teraz postanowiłem się zmienić i dostaję za to nagrodę. Nie zasługuję na taką dziewczynę, jaką jest Elena.

Zamknąłem oczy i zasnąłem.

 CZYTANIE = KOMENTOWANIE