Rozdział czternasty .

Witam serdecznie! Jak pewnie zauważyłyście, rozdziały będą dodawane w soboty (przynajmniej przez jakiś czas). W ciągu tygodnia nie mam czasu, bo mam codziennie treningi + angielski i wracam do domu po 21. 

Rozdział? Hm... Mi się tam, tak średnio podoba, jest krótki, mało akcji...

No nie wiem, Wy oceńcie! :)

Oh, a słyszałyście o Ianie i Ninie? :( Mam nadzieję, że to nieprawda! Bo już sama nie wiem. Jedni piszą, że tak, drudzy, że nie. Masakra -.-  Czytałam na jakiejś angielskiej stronie, że 5. sezon ma się skupić na uczuciu między nimi. Miejmy nadzieję, że to prawda :D!

A więc czekam na wasze opinie, co do opowiadania i co do odcinka, bo ja uważam, że był świetny! :D Dalarick... Ryczałam na tych scenach! *__* 

Okej, kończę, bo się rozpisałam, pewnie tego i tak nie czytacie... Już nie zanudzam :P

Edit: Zachęcam do małego głosowania. Czy w opowiadaniu mam spiknąć ze sobą Ricka i Jenne? Czy może nie? Wybór zależy od Was! :) 
Głosujcie w ankiecie po prawej stronie.

Elena

Mijały dni. Na dworze robiło się coraz zimniej, liście pousychały, coraz częściej wiał zimny wiatr i padał deszcz. Mimo wszystko było mi ciepło na sercu. Damon, Klaus, Alarick, Bonnie i Thailia; to osoby, które zmieniły wiele w moim życiu w ciągu kilku tygodni. Nie czułam się już tak samotna i przytłoczona śmiercią rodziców, miałam ich – przyjaciół, na których mogłam liczyć.

Sprawa ze Stefanem nie została jeszcze do końca wyjaśniona, w dalszym ciągu nie podjął decyzji. Zgodziłam się mu pomóc, ale skoro on sam nie wiedział, czego chce? Damon miał rację, kiedy mówił, że jego młodszy brat jest typem samotnika. Nie zdołaliśmy go nigdzie wyciągnąć, siedział zamknięty u siebie w pokoju i praktycznie z nikim nie rozmawiał. Czasami zamienił słówko z Damonem, ale tylko tyle.

Bonnie coraz lepiej radziła sobie z czarami. Potrafiła już samym spojrzeniem powalić wampira, zapalić świece, czy ogień i co najważniejsze, potrafiła kontrolować własną moc. Thailia pokazała jej, co ma robić dalej i była zmuszona wyjechać.

- Pilnujcie jej – powiedziała, kiedy się żegnaliśmy. Bonnie nie było w pobliżu – To potężna czarownica, ale ma zbyt dobre i uległe serce. Będzie potrafiła łatwo wpakować się w kłopoty.

Alarick stał się częścią naszej paczki, jeśli można ją tak nazwać. Spotykaliśmy się i wtajemniczyliśmy go do spraw, o których nikt inny nie wiedział. Okazało się, że ma niezły arsenał broni na wampiry. Różnego rodzaju bronie z drewnianymi pociskami, kołki, mini bomby werbeny i inne zabawki, którymi uwielbiali bawić się Damon i Klaus.

Siedziałam teraz na lekcji i nieświadomie przygryzałam ołówek. Jedną z zalet przyjaźnienia się z nauczycielem było to, że nie musiałam uważać na lekcji. Rick wiedział, że mam ważniejsze sprawy niż uczenie się o wojnie secesyjnej. Myślałam, więc nad sprawą, którą prowadził starszy Salvatore z pierwotnym. Obydwoje jakimś cudem, wtajemniczyli się do grupy rodzin założycieli i brali aktywny udział w „mrocznej stronie” życia miasta. Na spotkaniach omawiane były głównie nasilające się ataki zwierząt. Rada wiedziała, że jest to sprawka wampira, lub kilku, a chłopaki powiedzieli, że są ekspertami w tej dziedzinie i cała ta sprawa przypadła im.

Zadzwonił dzwonek i razem z Bonnie opuściłyśmy klasę. Na korytarzu spotkałyśmy Caroline, która była coraz bardziej zdenerwowana, ale też podniecona zbliżającą się imprezą. Coraz trudniej było nam utrzymać przed nią tyle tajemnic! A na dodatek zauważyłam, że pomiędzy nią, a Klausem coś iskrzy.

- Dziewczyny! – powiedziała tym swoim piskliwym i pełnym przejęcia głosem – Dzisiaj, 17:00, na sali! Będziemy ją dekorować! Powiedzcie tylu ludziom, ilu możecie, przyda się każda para rąk.

- Mogę wziąć Damona i Klausa – zaproponowałam, a blondynce zabłyszczały radośnie oczy.

- Świetnie, świetnie – zaklaskała rękami i uśmiechnęła się radośnie.

- To ja powiem Mattowi i Tylerowi – dopowiedziała Bonnie.

- Super, tylko się nie spóźnijcie! Ja lecę! Mam jeszcze tyle rzeczy do zrobienia – powiedziała Caroline i pomknęła gdzieś szybkim krokiem.

Popatrzyłam porozumiewawczym wzrokiem na Bonnie, a następnie zaśmiałyśmy się. Wyszłyśmy przed szkołę i pomaszerowałyśmy do swoich samochodów.

Uścisnęłam mulatkę na pożegnanie.

- Podjechać potem po ciebie? – zapytała mnie.

- Wiesz co? Nie, przyjadę z Damonem. Może wpadniemy po drodze po Klausa, ale zobaczymy – uśmiechnęłam się – Do zobaczenia – rzuciłam i wsiadłam do pojazdu.

Przyjaciółka zrobiła to samo, a ja zapaliłam silnik i pojechałam wprost do Pensjonatu Salvatore’ów.

Damon

- Stefan! Podwieczorek – zawołałem, a po chwili usłyszałem kroki na schodach. Siedziałem w fotelu i podrzucałem torebką z krwią. Kiedy brat pojawił się w salonie rzuciłem ją do niego, a on bezproblemowo ją złapał.

- Dzięki – powiedział z chwilą zastanowienia, ale nie zaczął pić.

Czytałem akurat akta jednej ze spraw, o którą podejrzewaliśmy nowego wampira, a może wampirzycę. Zdarzało się coraz więcej morderstw, gdzie ciała były pozbawione krwi, lecz bywały również takie, że zostały spalone. Widać, że świeży krwiopijca zamienił kilka osób, bo sam nie byłby w stanie zabijać aż takiej ilości ludzi, a na dodatek zaczął zacierać ślady.

Spojrzałem na brata znad biurka.

- Nie chcesz? – kiwnąłem głową na woreczek wypełniony czerwonym płynem.

- Ah, tak – powiedział po kilku sekundach, jakbym wyrwał go z rozmyślań. Następnie otworzył torebkę i wypił kilka łyków, ale już nie tak łapczywie, jak w ostatnich dniach.

Nagle obydwoje usłyszeliśmy dźwięk silnika Eleny. Wziąłem łyk Burbonu i wstałem, aby otworzyć jej drzwi. Stefan zaczął kierować się na górę.

- Stój – zatrzymałem go – Siadaj w salonie.

- Ale…

- Nie ma „ale”, Stefan.

Brat posłusznie usiadł na kanapie, akurat w tym momencie usłyszałem dzwonek do drzwi. Szeroko uchyliłem wejście, a Elena weszła do środka, po drodze składając na mych ustach krótki pocałunek. Szybko zamknąłem drzwi i w ostatniej chwili złapałem ją za rękę oraz przyciągnąłem do siebie.

- Stefan siedzi w salonie – powiedziałem ledwo dosłyszalnym głosem, a później docisnąłem usta do jej. Trwaliśmy w tym pocałunku i nie mieliśmy ochoty go kończyć, jednak musieliśmy. Oderwałem się od niej i uśmiechnąłem uroczo.

- Co w związku z tym? – zapytała, poprzednio łapiąc głęboko oddech.

- Po prostu cię ostrzegam.

Skierowaliśmy się do dużego pomieszczenia, gdzie siedział mój młodszy brat. Wpatrywał się w nas, ku mojemu zaskoczeniu posłuchał mnie i nie zniknął w swojej sypialni. Pierwszy raz od jakiegoś czasu, mieliśmy czas, żeby pogadać.

Dolałem sobie trunku i zapytałem towarzystwa, czy się napiją. Obydwoje podziękowali, jednak wyciągnąłem dodatkową szklankę i postawiłem przed Stefanem. Spojrzał na mnie zaskoczony, jednak chwycił naczynie.

- Jak tam idą poszukiwania naszego nieporadnego wampira? – zapytała Elena.

- Nijak – powiedziałem krótko, ale musiałem spieszyć z wytłumaczeniem, ponieważ wiedziałem, że szatynki ta odpowiedź nie zadowoli. Gromiła mnie teraz wzrokiem, a Stefan zakrył uśmiech dłonią – Ehh… Wszystkie tropy kończą się w tym samym miejscu; na skórze wyryte dwie litery KP. W dalszym ciągu nie wiemy, co one oznaczają, a ofiar jest coraz więcej.

- Mówisz KP? – powiedział Stefan zamyślonym głosem.

- Mhm – mruknąłem i napiłem się bursztynowego płynu – Zawsze na udzie. A najlepsze jest to, że wygląda, jakby zostało wyryte paznokciem.

- Fuj – skomentowała to jęknięciem Elena.

- Coś mi przychodzi na myśl, ale… Nie mogę sobie przypomnieć – oznajmił mój brat.

- Wiemy tyle, że zaczyna nam się to wymykać spod kontroli. Rada zaczyna coraz bardziej węszyć.

Nastała chwili ciszy, którą przerywał jedynie cichy dźwięk zegara.

- Boże! Prawie zapomniałam… Dzisiaj o 17 obiecałam Caroline, że pomożemy jej udekorować salę gimnastyczną – spojrzała na mnie.

- Pewnie i tak chodzi jej przede wszystkim o Klausa – uśmiechnąłem się.

- Pewnie tak, ale powiedziałam, że my też wpadniemy.

- No to wypadałoby się zbierać – powiedziałem, ale nie ruszyłem się z miejsca.

Elena wstała i podeszła do mnie, następnie spojrzała krytycznie i skrzyżowała ręce. Specjalnie ją ignorowałem, nawet nie zaszczyciłem jej spojrzeniem. Uwielbiałem się z nią droczyć.

Dziewczyna złapała moją rękę i spróbowała mnie podnieść. Niestety jej siła to nic w porównaniu z siłą wampira. Uśmiechnąłem się szeroko widząc jej nędzne próby. Ciągnąc moją rękę, Elena odwróciła się do Stefana.

- Stefan, idziesz z nami?

- Właśnie Stef! W końcu się rozerwiesz – zawtórowałem.

- W sumie… Może bym gdzieś w końcu wyszedł…

- No to mi pomóż – powiedziała od razu szatynka.

Stefan wstał i z uśmiechem skierował się w moją stronę.

- Dobra, dobra! Już wstaję – poderwałem się do góry.

- Okej, jeden jest. Teraz jeszcze trzeba przekonać Klausa – powiedziała dziewczyna  i złapała mnie za rękę.

Szliśmy w stronę samochodu, a ja zastanawiałem się, jak namówić pierwotnego. Co ja tam będę robić sam? Z Klausem przynajmniej bym się pośmiał. Nagle przyszedł mi do głowy świetny pomysł.

- To nie będzie trudne – powiedziałem i wybrałem numer do przyjaciela.

Stefan siadł za kierownicą, a ja z Eleną zajęliśmy miejsca z tyłu.

Po kilku sygnałach Klaus podniósł słuchawkę.

- Słucham?

- Słuchaj, stary. Mam sprawę – zacząłem wesoło.

- No słucham, słucham.

- W liceum organizowany jest bal, Elena wkręciła nas do pomocy. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz – spróbowałem najpierw w ten sposób.

- Wiesz… Jestem trochę zajęty – powiedział.

- Caroline tam będzie – wypaliłem.

- Okej, przekonałeś mnie.

- Zaraz po ciebie będziemy – rozłączyłem się.

Elena przyglądała mi się ze śmiechem na ustach, a ja odpowiedziałem tym samym.

Po niecałych 10 minutach znajdowaliśmy się pod ogromną willą Klausa. Całość zrobiona była z białego kamienia i wzorowana na greckich, czy rzymskich budowlach. Stefan nie zdążył wyłączyć silnika, a pierwotny już znajdował się przy samochodzie.

- Witam, panie – powiedział i usiadł na miejscu pasażera.

- Cześć, Klaus – przywitała się radośnie szatynka.

- Witaj, dupku – powiedziałem z ironią, a Klaus zaśmiał się. Stefan, jak zwykle pozostawał cicho.

Weszliśmy do szkoły, a Elena zaprowadziła nas na salę. Na korytarzach rozchodził się jedynie dźwięk naszych kroków, jednak im bliżej byliśmy docelowego pomieszczenia, tym głośniejsza była muzyka. W końcu dotarliśmy na miejsce.

Ja i Elena szliśmy przodem, później Klaus, a na końcu Stefan. Caroline pomachała do nas, ale kiedy zauważyła Nicka, sparaliżowało ją. Zrobiła się czerwona, natomiast pierwotny szedł uśmiechnięty od ucha do ucha i przyglądał się jej.

Zatrzymałem się i rozglądnąłem po sali. Cała udekorowana była różnokolorowymi balonami i serpentynami. Na środku rozstawiona była scena, gdzie kilku chłopaków rozstawiało sprzęt muzyczny.

- Trzymaj – odwróciłem się, a Elena wepchnęła w moje ręce pudło z jakimiś rupieciami.

- Co to do cholery jest? – zapytałem.

- Znajdź Klausa i rozstawcie to na stołach – zakomenderowała, a później dała mi buziaka.

- Dla ciebie wszystko, księżniczko – szepnąłem jej romantycznie na ucho.

- Mhm, rusz w końcu ten tyłek, bo będziemy tu siedzieć całą noc – klepnęła mnie w pośladek.

- Człowiek stara się być romantycznym, a tu trafia się taka… - nie wiedziałem, jak to skończyć, więc przemilczałem tą część monologu.

- Też cię kocham – usłyszałem jeszcze i uśmiechnąłem się.

Klaus

Podszedłem do blondynki, która stała na podwyższeniu i kierowała wszystkimi na około.

- Witaj, Caroline – przywitałem się i stanąłem przed nią ze skrzyżowanymi rękami.

- Cześć, Klaus – powiedziała nieśmiało, ale odważnie patrzyła w moje oczy.

- Jak idą przygotowania?

- Jak widzisz – rozglądnęła się – Jakoś idą – wzruszyła ramionami.

- Według mnie to idą świetnie. Sala wygląda niesamowicie – komplementowałem ją – Z resztą tak, jak pomysłodawczyni.

- Dziękuję – powiedziała nieśmiało, a jej twarz nabrała rumieńców.

W tym momencie usłyszałem, jak Damon mnie woła. Odwróciłem się w jego stronę i machnąłem ręką, że zaraz przyjdę.

- Słuchaj, Caroline… Mam takie pytanie… - zacząłem – Czy miałabyś coś przeciwko, abym towarzyszył ci na tej imprezie?

Dziewczyna przyglądała mi się i dopiero po krótkiej chwili udzieliła odpowiedzi.

- Z wielką chęcią z tobą pójdę – posłała mi pełen wdzięku i uroku uśmiech – Ale teraz idź pomóż Damonowi, widzę, że się niecierpliwi.

Kiwnąłem głową i uradowany szybkim krokiem poszedłem do bruneta. Wampir faktycznie był podenerwowany, stał i wpatrywał się we mnie ostrym wzrokiem. Pewnie też przysłuchiwał się uważnie mojej rozmowie z blondynką.

- Myślałeś, że odwalę za ciebie całą robotę? – zapytał i uniósł brwi. Nie odpowiedziałem na to pytanie, tylko wziąłem i zacząłem rozstawiać szklanki, na pobliskim stoliku – Widać, że za tobą szaleje.

- Ale, że co? – spytałem, nie wiedząc o co mu chodzi.

- Nie co, tylko kto! Caroline, oczywiście – uśmiechnął się i poklepał mnie po plecach.

- Aaa. Myślisz, że coś z tego będzie? – myślałem głośno.

- A dlaczego miałoby nie być? Mnie i Elenie się udało, więc musisz po prostu spróbować. Najwyżej, kiedy dowie się, że jesteś wampirem, to od ciebie ucieknie – wzruszył ramionami.

- Dzięki, dobry z ciebie przyjaciel. Potrafisz pocieszyć w każdej sytuacji – powiedziałem z ironią.

- Nie ma za co, stary. Ale teraz trzeba wkręcić w to jakieś dziewczyny, bo nie mam zamiaru rozstawiać, jakiś idiotycznych kubków. Znajdźmy coś lepszego do roboty.

- Zgoda.

Kiedy odszukaliśmy Elenę, powiedziała nam, żebyśmy zamienili się z Mattem i Tylerem i ustawiali sprzęt. Perkusję, gitary, mikrofon… Kolesie nie chcieli się zgodzić, więc… Zahipnotyzowałem ich i zyskałem aprobatę Damona. Obydwoje dorwaliśmy się do gitar i zaczęliśmy grać. Szaleliśmy na scenie, skacząc i próbując naśladować znanych muzyków. Każdy z nas grał co innego, więc zrobiło się lekkie zamieszanie, ale za to świetnie się bawiliśmy. Caroline i Elena przybiegły do nas i kazały przestać. Zrobiliśmy miny, jakbyśmy dostali ochrzan od mamy, za zbyt późne przyjście do domu i grzecznie odłożyliśmy instrumenty.

- Co za dzieci… - westchnęła Elena i wraz z przyjaciółką oddaliły się.

Z Damonem przybiliśmy sobie piątki i rechotaliśmy ze śmiechu.

- Ale była jazda! – zawołał brunet.

- Trzeba to kiedyś powtórzyć, ale teraz skończmy robotę i zmywajmy się stąd na szklaneczkę Burbonu – zaproponowałem, a Salvatore przystał na to.

Dodatkowo jeszcze zrobiliśmy nagłośnienie i ustawiliśmy światła. Po skończonej pracy usiedliśmy na ławce i czekaliśmy na dziewczyny. W między czasie rozmawialiśmy o naszej pracy. Wymieniliśmy się informacjami, które i tak na nic się nie zdały, bo żaden z nas nie dowiedział się niczego nowego odnośnie sprawy z wampirem szalejącym po Mystic Falls.

Z minuty na minutę sala gimnastyczna wyglądała coraz lepiej, aż w końcu wszystko było gotowe. Dziewczyny podeszły do nas i poinformowały, że to tyle na dzisiaj. Zaprosiłyśmy je na drinka i z chęcią się zgodziły. Damon szedł z Eleną za rękę, natomiast ja i Caroline podążaliśmy za nimi kilka kroków z tyłu.

- Od dawna grasz na gitarze? – zapytała mnie nagle.

- Nawet nie wiesz od jak dawna! – powiedziałem ze śmiechem.

- Razem z Damonem zrobilibyście furorę w Mystic Falls, gdybyście założyli zespół.

- Nie wątpię – wzruszyłem ramionami i spojrzałem na dziewczynę.

- A Caroline byłaby wokalistką! – powiedziała Elena, która słyszała naszą rozmowę.

- Śpiewasz? – zapytałem zdziwiony.

- Brałam kiedyś lekcje śpiewu, ale… Nie mam nadzwyczajnego głosu.

- Mam nadzieję, że kiedyś go usłyszę.

- Nigdy w życiu! – zapierała się blondynka.

Porozmawialiśmy jeszcze chwilę, a później pojechaliśmy do Grilla i w czwórkę usiedliśmy przy jednym stoliku. Ja i Damon tradycyjnie zamówiliśmy sobie Burbona, natomiast dziewczyny wzięły jakieś drinki.

Odniosłem wrażenie, że Caroline coraz bardziej zaczęła ze mną rozmawiać, nie czuła się skrępowana, chociaż może to skutek wypicia alkoholu. Mimo wszystko było bardzo przyjemnie i sympatycznie, czułem, że unosi się między nami cienka linka chemii. Dowiedziałem się, że jej matką jest pani szeryf, co było dla mnie wielkim zaskoczeniem. Z wyglądu miałem tyle lat, co Damon, jednak tak naprawdę, dzieliły nas od siebie całe wieki.

Minęła godzina 23 i dziewczyny oznajmiły, że muszą lecieć. Damon wstał, aby je odwieźć, ale Elena kazała mu z powrotem usiąść.

- Bawcie się dobrze – powiedziała szatynka.

- Eleno…

- Damy radę – przewróciła oczami.

- Okej, ale zadzwoń, jak będziesz w domu – brunet przystał na to niechętnie.

- Oczywiście – Elena uśmiechnęła się i pocałowali się.

Zauważyłem, że Caroline podchodzi do mnie, więc wstałem. Dziewczyna patrzyła się we mnie i nagle dała mi szybkiego buziaka w policzek. Zaskoczony zamrugałem oczami.

- Pa, Klaus – powiedziała i szybko pobiegła za Eleną.

Zszokowany usiadłem naprzeciwko przyjaciela i poprosiłem kelnerkę o jeszcze jedną dolewkę.

- Co my mamy z tymi dziewczynami? Z roku na rok, coraz dziwniejsze – westchnął Damon, a ja uśmiechnąłem się. 

CZYTANIE = KOMENTOWANIE